ما فکر میکنیم باید کاری کنیم تا رویداد ها اتفاق بیفتند به علاوه دوست داریم باور کنیم که نمی توانیم این یعنی می توانیم نگران ناتوانی مان باشیم و غرق تلخی و انزجار بمانیم، اما واقعیت این است که قرار است ما همراه خالق، خلق کنیم به عبارت دیگر ما هم باعث وقوع چیز ها می شویم و هم میگذاریم چیز ها اتفاق بیفتند ما مجسم میکنیم و بعد رویای تجسم شده مان را در عالم هستی رها می کنیم تا به درستی تجلی اش ببخشد ما نه تنها عاجز و ناتوان نیستیم، بلکه تمام قدرت هستی را در اختیار داریم، فقط باید با آن همکاری کنیم تا رویا هامان به وقوع بپیوندند به بیان دیگر، باید دست یاریگر هستی را بپذیریم
جولیا کامرون
اضافه کردن نظر